W małym miasteczku istniały cztery kościoły: reformowany, katolicki, metodystyczny i baptystyczny.
Każdy z tej czwórki miał poważny problem z wiewiórkami w kościele i każdy znalazł swój sposób, aby poradzić sobie z tym problemem.
Reformowani uznali, że zgodnie z ideą predestynacji wiewiórki będą musiały z nimi po prostu zamieszkać.
Metodyści zdecydowali, że powinni postępować z wiewiórkami z miłością w stylu Karola Wesleya, więc wypuścili je na wolność w parku na skraju miasta. W ciągu trzech dni wszystkie wróciły do kościoła.
Katolicy próbowali je nauczyć katechizmu - jednak te dalej robiły, co chciały.
Baptyści mieli najlepsze rozwiązanie. Głosowali na wiewiórki jako członków. Teraz widzą je tylko na Boże Narodzenie i Wielkanoc.

Pewnego pięknego niedzielnego poranka pastor oznajmił parafianom „Moi dobrzy, mam tu w moich rękach trzy kazania... kazanie za 100 dolarów, które trwa pięć minut, kazanie za 50 dolarów, które trwa piętnaście minut i kazanie za 10 dolarów, które trwa całą godzinę. Więc teraz zbierzemy kolektę i zobaczymy, które wybraliście"...

Nauczyciel szkółki niedzielnej zapytał małego chłopca, czy według niego, że Noe łowił ryby, gdy był na Arce. Chłopiec odpowiedział: "Nie, to niemożliwe - jeśli miał po parze zwierząt, to miał tylko dwa robaki!"

Duchowny poszedł do hodowcy kupić konia. Hodowca powiedział: „Mam idealnego konia dla bogobojnego człowieka. Koń ten został wychowany przez religijną rodzinę. Nie można powiedzieć 'Wio', żeby go zmusić do ruszenia do przodu. Trzeba powiedzieć "Chwała Panu". A kiedy chcesz, żeby się zatrzymał, nie możesz powiedzieć 'Prrr', tylko musisz powiedzieć 'Amen'." Duchowny zapłacił za konia, wsiadł na niego i powiedział: „Chwała Panu”. Koń ruszył zgodnie z oczekiwaniami w kierunku celu, ale po kilku milach koń został wystraszony przez węża i wystartował galopem w kierunku klifu, który graniczył z rzeką dwieście stóp poniżej. W panice duchowny krzyknął "Prrr!" zapominając o instrukcjach udzielonych przez hodowcę. W końcu w ostatniej chwili przypomniał sobie i krzyknął: „Amen!”, zatrzymując konia na skraju klifu. "Wow, to było blisko" - powiedział wdzięczny Bogu duchowny i wykrzyknął: "Chwała Panu!"

Pewnego niedzielnego ranka matka weszła do pokoju syna, aby obudzić go i powiedzieć mu, że nadszedł czas, aby przygotować się do kościoła, na co ten odpowiedział: „Nie idę”. "Dlaczego nie?" - zapytała. "Dam ci dwa dobre powody" - odpowiedział - "(1), oni mnie nie lubią, i (2), ja ich nie lubię". Na to matka odpowiedziała: „Podam ci dwa dobre powody, dla których powinieneś iść do kościoła: (1) masz 59 lat i (2) jesteś pastorem!”

Dlaczego Bóg stworzył mężczyznę przed kobietą? Nie chciał dostawać rad.

Czterech duchownych z tego samego miasta rozmawiało pewnego wieczoru przy kawie. Tematem były ich słabości i każdy z nich zgodził się, że je ma. Pierwszy powiedział, że ma problem z piciem - od czasu do czasu lubi wypić kieliszek lub dwa whisky, czasem nawet za dużo. Drugi powiedział, że jego problemem hazard jest hazard i nie potrafi się oprzeć obstawianiu zakładów na mecze piłki nożnej. Trzeci powiedział, że nie ma takich problemów, ale oszukuje na podatku dochodowym. Czwarty powiedział, że nie ma problemu z piciem, hazardem lub uchylaniem się od podatku dochodowego, ale ma jedną poważną wadę: „Po prostu uwielbiam plotkować, a teraz nie mogę się doczekać, kiedy stąd wyjdę!".

Ateista spędzał spokojny dzień na łowieniu ryb, gdy nagle jego łódź została zaatakowana przez potwora z Loch Ness. W okamgnieniu bestia wyrzuciła go razem z łodzią wysoko w powietrze i zaraz otworzyła usta, by go połknąć.

Wtedy mężczyzna zawołał: "O mój Boże! Pomóż mi!"

Od razu zaciekła scena ataku zamarła w miejscu, a gdy ateista wisiał w powietrzu, z chmur dobiegł dudniący głos: „Myślałem, że we Mnie nie wierzysz!”

"No weź, Boże, nie bądź drobiazgowy" - błagał mężczyzna - "Dwie minuty temu nie wierzyłem też w potwora z Loch Ness!"

Amisz z synem po raz pierwszy odwiedzili nowoczesne centrum handlowe. Byli zdumieni niemal wszystkim, co widzieli, ale przede wszystkim dwiema błyszczącymi, srebrnymi ścianami, które mogły się rozsuwać i znów zsuwać. Chłopiec zapytał ojca: „Co to jest, tato?” Ojciec odpowiedział: "Synu, nigdy w życiu nie widziałem czegoś takiego, nie wiem, co to jest."

Podczas gdy chłopiec i jego ojciec patrzyli na tę  srebrną ścianę, starsza pani na wózku inwalidzkim ruszyła w kierunku poruszających się ścian i nacisnęła przycisk. Ściany się otworzyły i pani przetoczyła się między nimi do małego pokoju. Ściany się zamknęły, a chłopiec i jego ojciec patrzyli, jak zapalają się małe kręgi świateł z liczbami nad ścianami. Potem zobaczyli, że koła świecą w odwrotnym kierunku. Ściany znów się otworzyły i wyszła piękna 24-letnia kobieta.

Zdumiony ojciec natychmiast powiedział do syna: "Idź szybko po swoją matkę".

Stary żebrak leżał na łożu śmierci. Swe ostatnie słowa skierował do swojego młodego syna, który był jego stałym towarzyszem podczas jego żebraczych wypraw. „Drogi synu – powiedział - nie mam ci nic do zaoferowania oprócz bawełnianej torby i brudnej brązowej miski, którą kupiłem za młodu na wyprzedaży używanych rzeczy bogatej damy”. 

Po śmierci ojca chłopiec nadal żebrał, używając miski, którą dostał od ojca. 

Pewnego dnia kupiec złota wrzucił monetę do miski chłopca i zdziwił się, słysząc znajomy dźwięk. „Pozwól, że sprawdzę twoją miskę” — powiedział kupiec. 

Ku swemu wielkiemu zdziwieniu odkrył, że miska żebraka została wykonana z czystego złota. „Mój drogi młody człowieku – powiedział - dlaczego marnujesz swój czas na błaganie? Jesteś bogatym człowiekiem. Ta twoja miska jest warta co najmniej trzydzieści tysięcy dolarów”…

Pewnego dnia dobry, bogaty człowiek zauważył nędzne warunki, w jakich żył pewien biedny cieśla. Postanowił pomóc biedakowi i zlecił mu budowę pięknego domu. 

Powiedział mu: Chcę, żeby ten dom był idealny. Użyj tylko najlepszych materiałów, zatrudnij tylko najlepszych robotników i nie oszczędzaj na kosztach". 

Następnie poinformował go, że wybiera się w podróż i ma nadzieję, że ten ukończy dom przed jego powrotem. Cieśla potraktował to jako okazję, na której mógł zarobić, więc poskąpił materiałów, wynajął kiepskich robotników i ich błędy ukrył za pomocą farby. 

Gdy bogacz wrócił z podróży, cieśla przyniósł mu klucze do tego domu i oczekiwał zapłaty - twierdził też, że postępował zgodnie z instrukcjami bogacza co do materiałów budowlanych, jakości i wyboru najlepszych robotników. 

Bogacz wręczył mu klucz z powrotem i powiedział: "Ten dom, który zleciłem ci zbudować, jest dla ,ciebie i twojej rodziny. Daj mi więc wszystkie rachunki związane z budową, a ja je tylko ureguluję". 

(Donald N. Mosser)

Pewna staruszka była u kresu swego życia, gdy pewnej nocy po zamknięciu oczu ujrzała jasne światło i przeniosła się do innego miejsca. Nie umarła jednak, tylko obudziła się i zastała zebraną przy swym łóżku rodzinę. Uśmiechnęła się i powiedziała: „Widziałam niebo i piekło”. 

„Jak to?” – zapytał syn. 

Na to wyjaśniła: „Weszłam do miejsca, gdzie było dwoje drzwi. Gdy otworzyłam pierwsze, zobaczyłam piekło. To, co tam zobaczyłam, dało mi dużo do myślenia. Była tam jadalnia wypełniona rzędami suto zastawionych stołów. Wszystko wyglądało i pachniało wyśmienicie, ale ludzie siedzący przy stołach byli wychudzeni, schorowani i jęczeli z głodu. Gdy podeszłam bliżej, zauważyłam, że każda osoba trzyma bardzo długą łyżkę, która pozwalała sięgnąć po każde danie, jednak była zbyt długa, by dostarczyć pożywienie do swych ust. Choć każdy próbował wielokrotnie i na różne sposoby coś zjeść, łyżka ocierała się długą rączką o ściany i nie mieli szans trafić do swych ust. Mimo obfitości jedzenia, jakie mieli przed sobą, umierali więc z głodu”. Rodzina słuchała zadziwiona, a staruszka kontynuowała opowieść: „Opuściłam to okropne miejsce i otworzyłam drugie drzwi, które prowadziły do nieba. W środku zdziwiłam się, gdy mym oczom ukazała się ta sama sceneria – jadalnia wypełniona rzędami stołów, a na tych stołach cudowna uczta. Inni byli tylko siedzący tam ludzie. Ci nie jęczeli z głodu, lecz siedzieli zadowoleni i rozmawiali ze sobą nasyceni obfitością pokarmów. Podobnie jak ci w piekle, oni również trzymali bardzo długie łyżki. Na początku tego nie rozumiałam. Ale w pewnym momencie jakaś kobieta zanurzyła swą łyżkę w misce przed nią i zamiast walczyć, by trafić z jedzeniem do swych ust, wyciągnęła łyżkę i nakarmiła siedzącego naprzeciwko niej mężczyznę. Ten, zadowolony i już nie głodny, podziękował i odwdzięczył się tym samym – podał jej swą łyżką jedzenie. Wtedy zrozumiałam różnicę między niebem a piekłem" - powiedziała staruszka do swej rodziny – „Kochani, to nie są ani cechy miejsca, ani obfitość zasobów, ale sposób, w jaki ludzie traktują się nawzajem”.

Kościół zorganizował piknik i zaprosił nań całą społeczność. Pastor umieścił na jednym końcu stołu kosz pełen jabłek i dodał napis: "Weź tylko jedno jabłko, proszę - pamiętaj, że Bóg patrzy."

Na drugim końcu stołu stał talerz ciasteczek, na którym jedno z dzieci umieściło napis: "Weź wszystkie ciasteczka, które chcesz - Bóg obserwuje jabłka".

Mały chłopiec czekał, aż matka wyjdzie ze sklepu spożywczego. Gdy czekał, podszedł do niego mężczyzna, który zapytał: „Chłopcze, czy możesz mi powiedzieć, gdzie jest poczta?”

Mały chłopiec odpowiedział: "Musi pan iść prosto tą ulicą i potem skręć w prawo"

Mężczyzna uprzejmie podziękował chłopcu i powiedział: "Jestem nowym pastorem w mieście i chciałbym, żebyś przyszedł do kościoła w niedzielę. Pokażę ci, jak dostać się do nieba"

Mały chłopiec odpowiedział z chichotem: "Ups, jasne! Ty nawet nie znasz drogi na pocztę!"

W Jerozolimie dziennikarz usłyszał o bardzo starym Żydzie, który od wielu lat codziennie, dwa razy dziennie, przychodzi do Ściany Płaczu, aby się modlić. Poszedł więc tam, by go spotkać. Zobaczył tego Żyda i patrzył, jak się modli i po około 45 minutach, kiedy Żyd zakończył modlitwę, podszedł do niego, by z nim porozmawiać. 

"Proszę pana, jak długo pan przychodzi do Ściany Płaczu i się modli?" - zapytał. 

"Przez około 50 lat" - odpowiedział stary człowiek. 

"50 lat! To niesamowite! O co pan się modli?" 

"Cóż, modlę się o pokój. Modlę się, aby cała nienawiść ustała i modlę się, aby wszystkie nasze dzieci dorastały mądrze, w bezpieczeństwie i przyjaźni". 

"Jak się czujesz po robieniu tego przez 50 lat?" 

"Jakbym mówił do ściany!"

https://www.ba-bamail.com/jokes/religion-jokes/?jokeid=1473